Katechizm Kościoła Katolickiego bardzo precyzyjnie ukazuje nam nadrzędne owoce przyjmowania Komunii Świętej: pogłębia ona nasze zjednoczenie z Chrystusem (p. 1391); podtrzymuje, pogłębia i odnawia życie łaski otrzymane na Chrzcie (p. 1392); chroni nas przed grzechem (p. 1393); Eucharystia tworzy Kościół; odnawia, umacnia i pogłębia wszczepienie w Kościół (p. 1396); zobowiązuje do pomocy ubogim (1398); jest zadatkiem przyszłej chwały (p. 1402).
W punkcie 1857 KKK czytamy: „Aby grzech był śmiertelny, są konieczne jednocześnie trzy warunki: „Grzechem śmiertelnym jest ten, który dotyczy materii poważnej i który nadto został popełniony z pełną świadomością i całkowitą zgodą” .
Nie można mieć wątpliwości, że opuszczenie niedzielnej Mszy św., z racji tego, że drastycznie łamie III przykazanie Dekalogu, dotyczy ciężkiej materii. Zawsze dokonuje się to również z pełną świadomością i całkowitą zgodą.
Doprecyzowuje to także punkt 2181 KKK: „Eucharystia niedzielna uzasadnia i potwierdza całe działanie chrześcijańskie. Dlatego wierni są zobowiązani do uczestniczenia w Eucharystii w dni nakazane, chyba że są usprawiedliwieni dla ważnego powodu (np. choroba, pielęgnacja niemowląt) lub też otrzymali dyspensę od ich własnego pasterza. Ci, którzy dobrowolnie zaniedbują ten obowiązek, popełniają grzech ciężki”.
Przypomnijmy, że podobnie ujmuje to Kodeks Prawa Kanonicznego w kanonie 1247 w odniesieniu do pierwszego Przykazania Kościelnego: „W niedzielę oraz w inne dni świąteczne nakazane, wierni są zobowiązani uczestniczyć we Mszy świętej oraz powstrzymać się od wykonywania tych prac i zajęć, które utrudniają oddawanie Bogu czci, przeżywanie radości właściwej dniowi Pańskiemu oraz korzystanie z należnego odpoczynku duchowego i fizycznego”.
Katechizm o piekle (p. 1035):
Nauczanie Kościoła stwierdza istnienie piekła i jego wieczność. Dusze tych, którzy umierają w stanie grzechu śmiertelnego, bezpośrednio po śmierci 393 idą do piekła, gdzie cierpią męki, „ogień wieczny”Por. Symbol Quicumque: DS 76; Synod Konstantynopolitański: DS 409. 411; Sobór Laterański IV: DS 801; Sobór Lyoński II: DS 858; Benedykt XII, konst. Benedictus Deus: DS 1002; Sobór Florencki (1442): DS 1351; Sobór Trydencki: DS 1575; Paweł VI, Wyznanie wiary Ludu Bożego, 12.. Zasadnicza kara piekła polega na wiecznym oddzieleniu od Boga; wyłącznie w Bogu człowiek może mieć życie i szczęście, dla których został stworzony i których pragnie.