Czy można to zlekceważyć? Średnia praktyk religijnych w Polsce według danych z czerwca 2022 roku wynosi 37%. W ostatnim okresie znacznie spadły wskaźniki praktyk wśród młodzieży: w grupie wiekowej od 18 do 24 lat spadek ten wynosił z 69% w 1992 roku do 23% w 2021 roku. Oczywiście są to średnie i wystarczy spojrzeć na mapę szczegółową, aby dostrzec, że regularnie praktykujących w bardzo dużej części Polski – cały Zachód, ale także spora część Polski północnej, Diecezja Łódzka, Sosnowiecka – jest poniżej 30%. W przypadku mojej Diecezji Zielonogórsko – Gorzowskiej, jest to poziom 27% (2021 r.). Co to oznacza? To, że średnio w Polsce 63%, a w mojej diecezji 73%, katolików w każdą niedzielę łamie trzecie przykazanie Dekalogu (a pierwsze Przykazanie Kościelne). To są procenty, ale konkretne liczby pokazują, że chodzi o miliony osób pogrążających się w grzechu ciężkim, trwających w stanie śmierci duchowej. Jeszcze raz zapytam: czy można to zlekceważyć?

Patrząc na konkretną parafię, na rodzinę duchową, która dla każdego z nas, zaraz po biologicznej, jest podstawową, najważniejszą, nie możemy stracić z oczu i zagubić w świadomości faktu, iż tysiące naszych sióstr i braci w daną niedzielę popełnia grzech ciężki. 

Bóg ciągle dokłada nam kolejnych klocków do całej układanki. Najpierw szczególny cud we włoskim Lanciano (VIII w.), następnie setki, jak nie tysiące, innych nadprzyrodzonych interwencji, mających na celu przypomnienie niezwykłości daru obecności Jezusa w postaciach eucharystycznych. W ostatnim okresie te szczególne: Buenos Aires (1992r.), Tixtla (2006r.), Sokółka (2008r.), Legnica (2013r.). Ale wcześniej też szczególne wydarzenia na styku Eucharystii i obecności pośród nas Maryi. Rok 1836, parafia Matki Boskiej Zwycięskiej w Paryżu. Ksiądz Charles Desgenettes, będący proboszczem tej wspólnoty, przez wiele lat podejmował najprzeróżniejsze działania i praktyki, aby eucharystycznie ożywić swoją Parafię, w której na niedzielną Mszę chodziło zaledwie kilkanaście osób. Ostatecznie załamuje się i nie wytrzymuje. W czasie odprawiania Mszy w niedzielę 3 grudnia 1836 roku, podczas odmawianie Modlitwy Eucharystycznej, wybucha płaczem, nie może wypowiedzieć słowa, odczuwa wewnętrzny ból, objawiający stan załamania i rozpaczy. W tym momencie słyszy wyraźny, brzmiący uroczyście głos: „Poświęć swoją Parafię Najświętszemu i Niepokalanemu Sercu Maryi”. Po dokonaniu tego aktu kościół w czasie mszy niedzielnej, stopniowo, ale znacząco zaczął się wypełniać wiernymi. W tym kontekście warto przypomnieć szczegóły związane z objawieniami w La Salette. Miejsce ukazania się Maryi w 1846 roku dwojgu dzieci jest bardzo znane i chętnie odwiedzane przez pielgrzymów, ale Matka Boża ukazała się tam tylko w jednym dniu – 19 września – i w zasadzie, płacząc, prosiła tylko o to, aby ludzie zaczęli chodzić na Mszę niedzielną. Smutnym był fakt, że prosty, góralski lud, ciężko pracujący na roli, prawie całkowicie zlekceważył wartość Eucharystii. W czasie rozmowy Niebieska Pani wskazała dzieciom – 15-letniej Melanii i 11-letniemu Maksymowi – że nieurodzajne żniwa i plaga gnijących ziemniaków są konsekwencją zaniedbywania niedzielnej Mszy. Powiedziała wówczas słowa szokujące: „wyznaczyłam Wam sześć dni na pracę, siódmy zaś zatrzymałam dla siebie. Lecz nikt mi go nie poświęca. To właśnie dlatego ciężar ręki mego Syna tak mnie przygniata”. Chodzi o każącą rękę Jezusa, którą  Maryja stara się powstrzymywać.

Nie można zlekceważyć także wizji Kościoła i wizji piekła świętego Jana Bosko, opis mąk piekielnych, zapisanych przez świętą Faustynę w „Dzienniczku” i ukazanie przez Maryję czeluście piekielnych świętym Hiacyncie i Franciszkowi oraz Łucji z Fatimy. Ale o tym będzie nieco dalej.

Jestem przekonany, że Bóg chce nam także coś ważnego powiedzieć przez fakt wyniesienia na ołtarze 15-letniego Carla Acutisa (1991 – 2006r.), szczególnego czciciela Jezusa Eucharystycznego, pasjonata komputera i Internetu, poprzez  które propagował cuda eucharystyczne.

Myślę, że za bardzo zatrzymaliśmy się tylko na odprawieniu, przyjściu, wypełnieniu obowiązku. Być może wkradła się rutyna, przyzwyczajenie, wierność tradycji. Jest to chyba tylko mała cząstka wartości i celu Mszy niedzielnej. Tą drugą, niezwykle ważną jest apostolstwo. Zasadniczą nowością Apostolatu Eucharystycznego jest wyakcentowanie i uświadomienie, że każdy, kto uczestniczy w Łamaniu Chleba zobowiązany jest do apostolstwa szeroko rozumianego, ale nade wszystko właśnie do zachęcania innych, mówienia o obowiązku, o grzechu, do ostrzegania.

Co w tej sytuacji trzeba robić?

Jezus powiedział do uczniów: „Wy dajcie im jeść” (Mk 14, 16). Apostołowie stanęli przed szokującym problemem. Do nakarmienia mieli wielotysięczny tłum mężczyzn, kobiet i dzieci, a dysponowali pięcioma chlebami i dwoma rybami. Było to wyzwanie znacznie trudniejsze od naszego zadania przyprowadzenia do kościoła kilku tysięcy zagubionych owiec. Spektakularny sukces był wynikiem trudu uczniów i działania Mocy Bożej.

Musimy więc podjąć konkretne działania, a o efekty prosić Boga.

Jedną z propozycji jest powołanie Apostolatu Eucharystycznego. Chodzi o grupę ludzi odpowiedzialnych i o konkretne formy działania.

Głównym calem działania takiego nurtu ewangelizacyjnego ma być pogłębianie duchowości eucharystycznej w Parafii, pomaganie w nawróceniu eucharystycznym wielu parafian, a także rozwijanie i pogłębianie postawy eucharystycznej. Określenie to znajduje się w książce Biskupa Zbigniewa Kiernikowskiego „Eucharystia i jedność”: „Postacie stają się Eucharystią; chleb i wino staja się eucharystyczne, aby życie przyjmujących też stawało się eucharystyczne. Eucharystia prowadzi do stworzenia w życiu ludzi postawy eucharystycznej” (Z. Kiernikowski, „Eucharystia i jedność”, Częstochowa 2000r., s. 7).

Konieczne jest zainicjowanie spotkania wielu osób z parafii, przedstawicieli różnych grup i wspólnot, a także tych, o których wiemy, że wykazują autentyczną miłość do Jezusa obecnego w Eucharystii. Na spotkaniu, w obecności Księdza Proboszcza, warto podjąć próbę wypracowania sposobów działania w celu uświadomienia osobom z parafii, niechodzącym na niedzielną Mszę, wartości Eucharystii, ale też skali niebezpieczeństw związanych z zaniechaniem regularnego udziału w życiu sakramentalnym. Potrzebne jest wypracowanie zespołu działań, sposobów koordynowania i strategii, z zaangażowaniem wszystkich gorliwych ludzi z parafii, z odczuciem, że te działania są obecnie absolutnym priorytetem.

Osoby chętne do zaangażowanie się taką formę apostolatu mogą zaistnieć jako grupa parafialna o nazwie „Apostolat Eucharystyczny”, która podejmie się trudu przygotowywania i realizacji różnych działań, ale także sama będzie się formować poprzez systematyczne spotkania.

Warto pomyśleć o sposobie uwrażliwienia wszystkich wiernych z parafii na ten problem, przedstawiając skalę zagadnienia, podając konkretne liczby i wielkość niebezpieczeństwa, ale też poziom odpowiedzialności.

W dalszej kolejności można przygotować i przeprowadzić nabożeństwo ekspiacyjne za grzechy przeciwko III przykazaniu Dekalogu.

Następnie można zastanowić się i stopniowo wprowadzać różne formy konkretnego działania.

Przykłady działań:

  1. Dokładnie policzyć, ile osób z parafii nie uczestniczy w Mszach niedzielnych. Mamy mniej więcej procentowy wskaźnik praktyk, od tego odjąć ilość dzieci, które jeszcze nie przystąpiły do Pierwszej Komunii i ilość osób chorych, które nie chodzą na Mszę z powodu stanu zdrowia.
  2. Rozpocząć prowadzenie dodatkowej modlitwy w intencji nawrócenia eucharystycznego parafian. Modlitwę warto odmawiać po każdej Mszy w parafii (przykład takiej modlitwy znajduje się w „Dodatku” na końcu opracowania).
  3. Poprosić wszystkie osoby chore i cierpiące z parafii o ofiarowanie swojego cierpienia w intencji nawrócenia eucharystycznego Parafii (przykład modlitwy w Dodatku).
  4. Poprosić grupy modlitewne o wprowadzenie do swoich modlitw tej intencji, jako bardzo ważnej na najbliższe miesiące.
  5. Wprowadzić adorację Najświętszego Sakramentu w intencji pogłębiania się duchowości eucharystycznej we wspólnocie parafialnej. Może raz w tygodniu, w wybranym dniu, godzinę przed Mszą wieczorną?
  6. Przygotować materiały, krótkie ulotki i treści na stronę internetową, zawierających słowa Jezusa o konieczności karmienia się Jego ciałem (Ewangelia Janowa rozdział 6), wypowiedzi świętych (wizja św. Jana Bosko, wypowiedzi św. Faustyny Kowalskiej).
  7. Pomyśleć o formach propagowania informacji o cudach Eucharystycznych (szczególnie Sokółka i Legnica). Zaplanować pielgrzymkę do Legnicy, do kościoła św. Jacka.
  8. Zaplanować i realizować formy ewangelizacji eucharystycznej: po dwie osoby chodzące od domu do domu z ulotkami i słowną zachętą do udziału w Mszy niedzielnej (w tym czasie inne osoby modlące się przed Najświętszym Sakramentem w kościele konkretnie za tych, którzy chodzą i głoszą oraz za konkretnych parafian. Może na ten moment przynosić do kościoła i kłaść przed ołtarzem kartoteki z nazwiskami osób niechodzących?).
  9. Przygotować i przeprowadzić Dekanalny Kongres Eucharystyczny. W jego trakcie Celebracja Mszy, wykłady, świadectwa.
  10.  Podjąć systematyczną katechezę w czasie niedzielnych Mszy, trwającą nawet jeden rok duszpasterski, na temat ważności Eucharystii i jej związku z życiem po śmierci (Eucharystia jest lekarstwem na nieśmiertelność, jest antidotum na śmierć – Ecclesia de Eucharistia nr 18).
  11.  Poprosić parafian o podjęcie praktyk postu i dodatkowej ofiary w intencji nawrócenia eucharystycznego swoich najbliższych, którzy przestali chodzić na Mszę św.
  12.  Powołać w prafii grupę Apostolatu Eucharystycznego, której członkowie  będą spotykać się regularnie i pogłębiać swoją świadomość ważności i istoty Eucharystii.

Proponowany plan działań:

  1. Powołać grupę animatorów do planowania i pilnowania realizacji działań ewangelizacyjnych i wydawniczych, do przygotowania i prowadzenia Adoracji.
  2. W niedzielę na Mszach przeprowadzić katechezę na temat istoty problemu i planowanych działań.
  3. Przeprowadzić Nabożeństwo Ekspiacyjne w parafii.
  4. Dokonać  Uroczystego Aktu zawierzenia Parafii Niepokalanemu Sercu Maryi.
  5. Rozpocząć cotygodniową Adorację.
  6. Rozpocząć odmawianie modlitwy w tej intencji na zakończenie każdej Mszy w parafii.
  7. Opracować strategię ewangelizacyjną.

 Zadania na poszczególnych płaszczyznach:

  1. Liturgia:
    1. Adoracja,
    1. Modlitwa na zakończenie Mszy,
    1. Nauki na Mszach.
  2. Wierni:
    1. Trud dotarcia do swoich najbliższych,
    1. Podawanie ulotek,
    1. Ewangelizacja w miejscu pracy.
  3. Wspólnoty, animatorzy:
    1. Strona internetowa parafii,
    1. Ewangelizacja ulotkowa,
    1. Chodzenie po domach,
    1. Banery, plakaty,
    1. Modlitwa na ulicach miasta.
  4. Kapłani:
    1. Homilie,
    1. Kancelaria (mówienie o ważności Eucharystii),
    1. Wszelkie spotkania z ludźmi.

Nawet, jeśli proponowane powyżej działania nie przyniosą znaczących efektów, to wypełnimy bardzo ważne warunki i cele: dokonamy napomnienia braterskiego, ostrzeżemy przed strasznym niebezpieczeństwem (nie możemy dopuścić do sytuacji, aby osoby, które nagminnie łamią III przykazanie, trwając w grzechu śmiertelnym, na sądzie Bożym mówiły, że nikt im nie powiedział, jak strasznie grzeszą); podejmiemy trud zdjęcia z siebie odpowiedzialności za zło popełniane przez naszych współbraci.